“Nog één nachtje slapen, mam!”, zei mijn oudste zoon zodra hij ’s ochtends wakker werd.

Yes, dacht ik. Nog één nachtje slapen en dan gaan we op vakantie. Een hele week alleen maar buiten spelen met de jongens. Een hele week samen zijn. Een hele week nergens anders aan denken dan aan “waar hebben we nu zin in?”

Ik weet niet wie er meer zin in had, mijn oudste zoon of ik.

’s Middags ging de telefoon. Zoonlief moest in quarantaine. 

NIET! 

Van de stress werd ik meteen heel alert. Ik schoot in mijn hoofd en de denkmodus. Samen met mijn lief gingen we de opties langs. 

Toch naar het huisje en hem daar binnenhouden? 

De hele boel verplaatsen naar later dit jaar? 

Zaterdag sneltesten dan maar? En dan alsnog gaan.

Eigenlijk was alleen dat laatste een echte optie. Ik voelde weerstand. Verzet. Dat getest op kinderen, ik word er niet blij van. Maar van niet op vakantie terwijl we er alle vier zo naartoe geleefd hadden, werd ook niemand gelukkig.

Onze zoon, die binnen even een boekje aan het lezen was, kwam naar buiten. 

“Mam, kunnen we niet gewoon een test doen? Dan zien we toch dat ik niet ziek ben en dan kunnen we toch naar de camping.” Nou vooruit.

Ik had er kramp van in mijn buik. Mijn kind weer naar de teststraat (en dat nota bene zelf voorstelt mijn zijn nog-net-geen-zes-jaar). Een vakantie aan een zijden draadje. De gedachten gierden door mijn hoofd.

Maar het werk riep dus ik sprong op de fiets, op weg naar het bos. Deed mijn ding als coach en parkeerde de gedachten en gevoelens over onze gemiste vakantie. No problem. Dacht ik.

Maar toen ik weer thuis was, barstte in mij de bom. Ik werd nukkig, verloor mijn geduld toen de jongens elkaar in bad bleven nat spetteren, ondanks luid protest van beide kanten.

Ik kreeg zin om tegen ze uit te vallen. Dat was mijn cue. Mijn interne alarm. 

“Ik moet even naar boven”, zei ik tegen mijn lief. En weg was ik.

Liggend op bed, zag ik dat ik het toch niet zo feilloos geparkeerd had als ik dacht. Ik was boos, gefrustreerd. Verdrietig. Ik had het allemaal zo goed geregeld. We hadden er zoveel zin in. 

En nu hadden we geen idee waar we de komende week zouden zijn: op vakantie of in quarantaine.

Toen deed ik wat ik misschien meteen had moeten doen. Ik voelde mijn lijf en alles wat daarin speelde. Ik voelde het verzet in mijn spieren, de tranen achter mijn ogen en de weerstand rondom mijn hart.

Ik stond mezelf toe om te voelen wat ik voelde. Om mijn lijf te laten praten. Het te laten zeggen wat het eigenlijk al uren lang tegen me riep. Ik stopte met er tegen vechten en voelde gewoon even hoe ik me voelde.

Langzaam werd het kalm. Kwam er rust in mijn adem en ruimte in mijn hart. De teleurstelling ebde langzaam weg. Het had zijn weg gevonden.

Tien minuten later stond ik weer beneden. Met alle ruimte voor mijn kinderen, in mijn hoofd en in mijn hart. Ik was er weer voor ze. Juist omdat ik er voor mezelf was geweest.

’s Avonds in bed vertelde mijn zoon hoe jammer hij het vond. Hoe verdrietig hij was dat hij de Koningsspelen op school moest missen. Hoe oneerlijk hij het vond dat de rest van de klas wel naar school mocht, maar hij niet. 

Hoe hij zich zorgen maakte over de vakantie. Als ik toch ziek ben mam, dan is het mijn schuld dat we niet op vakantie kunnen.

Ik stelde hem gerust. Liet hem voelen wat hij voelde, zodat de emotie weg kon ebben uit zijn kleine lijfje.

Die avond staarde ik uit het raam en mijmerde een beetje. Ik voelde de boosheid weer opkomen en dacht: Potverdrie! Liever een volledige lockdown dan dit wel-niet-wel-niet-gedoe. Elke keer mijn kind teleur moeten stellen. Wel zwemles, geen zwemles. Wel muziekles, toch weer niet. Wel school, geen school, toch school, oh nee quarantaine.

En ineens besefte ik me iets belangrijks. Ik deed bij mijn zoon hetzelfde als ik bij mezelf deed. Ik wilde hem weghouden bij teleurstellingen. Omdat het zo pijnlijk is. Omdat het een rotgevoel is. 

Ik wilde hem dat besparen. Door – even serieus – hem liever in een volledige lockdown te laten leven dan in een wereld waarin hij kan spelen, ontdekken, op avontuur kan gaan en af en toe teleurgesteld zal zijn.

Maar wacht, zei ik tegen mezelf. Het leven komt zoals het komt. Er zullen altijd dingen niet kunnen, of anders lopen dan gepland. Waar doe ik hem nou een groter plezier mee. Met het leven leren vermijden? Of met het leven leren samenwerken? Hem te leren hoe hij zichzelf kan dragen als het leven even niet doet wat je had gehoopt.

Natuurlijk wil ik mijn zoon de ruimte geven om het leven echt te ervaren. En daar hoort dus de pijn van af en toe teleurgesteld worden bij. Als ik mijn zoon kan laten zien dat ik die pijn kan dragen, dan kan hij leren om hetzelfde te doen.

Children see, children do. 

Kinderen doen niet wat jij zegt, kinderen doen wat jij doet.

Hier ligt voor mij een uitdaging. Ik mag leren om teleurstelling echt te voelen, echt te ervaren. Het niet wegdrukken, zodat het eruit komt als een boze bui of een sneer naar iemand die het niet verdiend heeft. Maar de pijn of het verdriet voelen, zoals het komt.

Het leven zal altijd pijnlijk zijn, zo nu en dan. Maar als we die pijn kunnen dragen, dan hoeven we haar niet vast te zetten in ons lijf. Dan is de pijn maar tijdelijk. Dan komt het en gaat het ook weer. 

Moeilijk hoor, als je geleerd hebt om je gevoel weg te duwen. Maar ik ga deze uitdaging graag aan. Voor mezelf en zeker ook voor mijn kinderen.

Wat een mooie les. Wat ben ik dankbaar dat ik elke dag dit soort lessen mag leren, samen met mijn jongens.

Het moederschap is echt de allergrootste leerschool die je je maar wensen kan. Als je je ogen ervoor opent is het moederschap een enorme katalysator voor persoonlijke groei.

Gebruik jij het moederschap ook als leerschool voor je zelf? Mag jij groeien, juist nu je moeder bent? 

Ik wens het je toe. Het maakt je een rijker mens en een rijkere moeder voor je kleintjes.

Liefs,

Diane

PS. Wil je wel leren van het moederschap en voel je dat je dat ook nodig hebt om dit moederleven vanuit rust, plezier en met voldoening te leven, maar lukt dat nog niet? Dan is mijn programma Puur MAMA, Puur JIJ voor jou gemaakt. In een half jaar coach en begeleid ik je naar veel meer ontspanning, plezier en voldoening. 

Samen gaan we kijken waar voor jou de grootste lessen liggen zodat jouw mamaleven weer helemaal van jou wordt. Zodat je kunt genieten van deze mooie, intense en bijzondere jaren met je jonge gezin en ondertussen enorm kunt groeien als mens. 

Benieuwd of dit iets voor je is? Vraag dan direct een gratis gesprek aan, zodat we samen kunnen onderzoeken of het je past. Vrijblijvend, gratis en zonder gedoe. Ik coach alleen moeders waarvan ik zeker weet dat ik ze kan helpen dus als het niets voor je is, dan zal ik je dat eerlijk zeggen. Doen?

PPS. Met onze vakantie kwam het goed. Mijn dappere zoon onderging de sneltest, zodat we een half uur later alsnog in de auto zaten. We hadden een heerlijke week en waren dubbel zo dankbaar, juist omdat het aan een zijden draadje had gehangen.