Vorige week was ik boos. Boos is niet eens het goede woord. Het hing in tussen wanhoop, frustratie en liefde.

Lekker vaag, dus laat het me je uitleggen.

Al veel te lang zie ik mijn lief niet blij zijn. Hij is best vrolijk, dolt met onze kinderen, doet zijn werk met passie. Maar echt echt écht blij. Dat heb ik al te lang niet gezien.

Wel zie ik hem zwoegen. Zich door de dagen heen slepen. Hij gedraagt zich als een keurige huisvader die netjes elke avond de keuken poetst en ’s ochtends liefdevol een boterham met pindakaas in het broodtrommeltje van onze kleuter propt. Elke dag weer een megatoffe tekening maakt op de banaan.

Maar toch… dit is hij niet. Het lijkt wel alsof hij er niet echt is. Alles wat hij doet, vindt hij wel leuk. Maar er mist iets. Ik mis de twinkeling in zijn ogen. Zijn eigen energie.

Gisteravond brak mijn hart toen ik voor de zoveelste keer zag hoe moe hij is. Hoeveel hij geeft, maar hoe weinig hij zichzelf geeft. Ik vroeg hem dit:

Als je nou één ding kon toevoegen aan je leven dat het veel, veel beter voor je zou maken. Wat zou dat ene ding dan zijn?

Even was het stil en toen zei hij: “Tijd om na te denken.”

Oh, dacht ik, dat is nou niet zo’n onhaalbare wens. En nodigde hem uit om het concreet te maken. Wanneer wil je die tijd? Hoe kunnen we dat regelen?

Gek genoeg, kwam hij er niet uit. Alsof elke gedachte doodliep tegen een blinde muur. Een uurtje wandelen ’s avonds, was niet wat hij bedoelde. Elke zondagochtend een paar uur voor zichzelf, deed het ook niet. Tot ik zei:

Waarom ga je niet een paar dagen in je uppie weg?
Boek een hotel of iets via AirBnB en sluit jezelf lekker op met je eigen gedachten?

Aha, daar ging iets aan. Er kwam een twinkel in zijn ogen. Ik bespeurde een stiekeme zucht van verlichting.

En toen….

“Daar hebben we toch helemaal geen tijd voor, lief?!”

Dus toen werd ik boos. Je weet wel, die mix van wanhoop, frustratie en liefde waar ik het net over had.

Natuurlijk hebben we daar tijd voor.

Weet je waar je geen tijd voor hebt?
Om je ongelukkig te voelen. Om je door de dagen heen te slepen. Om niet te genieten van je leven. Daar heb je geen tijd voor!

Oeh, ik voelde het zo in elke vezel van mijn lichaam. Dit leven is zo kort. De tijd dat onze kinderen bij ons in huis wonen is nog veel korter. Laten we daar zuinig op zijn.

Laten we zuinig zijn op onszelf. Laten we zuinig zijn op de dagen die we hier hebben, met elkaar.

De schoongewassen vaat, de tekening op de banaan, de netjes aangeveegde tuin. Wat zijn ze waard als wij niet blij zijn? De ritjes naar het zwembad, de stamppot op de borden, het duwen van de schommel. Wat zijn ze waard als onze kinderen zien dat wij er aan onderdoor gaan?

Mijn lief voelde het ook, ineens. Dus gisteren vertrok hij met zijn koffertje naar een lekker plekkie voor zichzelf. Even een paar dagen naar zijn eigen gedachten luisteren, in plaats van naar ons.

Ik ben zo blij dat hij dat doet. Niet omdat ik hem niet graag om me heen heb. In tegendeel. Van mij mag hij 24/7 thuis zijn. Maar wat is zijn aanwezigheid waard als hij er niet echt is?

Dus ben ik blij. Blij dat hij voor zichzelf kiest. Voor zichzelf wil zorgen. De ruimte neemt om te doen wat goed is voor hem. Wat een voorbeeld voor onze kinderen ook. Dat je mag bijsturen als je de verkeerde weg bent ingeslagen. Dat je je keuzes altijd mag bijstellen. Dat je mag varen op je eigen gevoel. Goed voor jezelf mag zorgen.

Juist nu we jonge kinderen hebben, die veel van ons vragen, mogen we onszelf geven wat we nodig hebben om die (soms best wel zware) klus te klaren.

Doe jij dat, lieve ? Zorg jij goed voor jezelf? Tank je op tijd bij, zodat je je energie behoudt en niet leegloopt op het moederschap? Of kan die self care nog wel wat verbeterd worden?

Als het antwoord op de laatste vraag JA is, dan heb ik iets fijn voor je.

Vanaf juni gaat hij er eindelijk komen:

De maandelijkse One Day Mama Retreat van Mamaya. Door al het Covid-gedoe veel later dan gepland, maar met des te meer liefde.

Een dag helemaal alleen voor jou. Een dag om je weer te verbinden met jezelf. Op adem te komen, naar binnen te keren en te voelen wat er in je leeft. Een dag vol yoga, ontspanning, meditatie, natuur en gezond en voedzaam eten. Zodat je die verbinding met jezelf en je eigen natuur weer helemaal kunt maken.

Ontspanning. Rust. Luisteren naar je eigen hart.

Maar ook plezier. Verbinding met andere moeders. Samen voelen en dragen wat het betekent om moeder te zijn.

Tot jezelf komen. Je verbinden met die oneindige bron van stilte, rust, liefde en inspiratie die we allemaal in ons hebben. Maar waar we vaak zo weinig tijd voor nemen.

Kortom, een heerlijke dag helemaal voor jou. Samen met anderen, maar vooral met jezelf.

Disconnect to Reconnect. Even weg van thuis, om thuis te komen bij jezelf.

Nu de pandemie op haar retour lijkt te zijn, heb ik METEEN een datum geprikt. Want dit wil ik niet online doen. Dit moet live, wat mij betreft.

Op zaterdag 5 juni gaat de allereerste One Day Mama Retreat plaatsvinden. Op een van de mooiste, meest rustgevende locaties van midden-Nederland: het oude klooster Samaya, net ten zuiden van Utrecht. De plek waar ik ooit (jaaaaaaren geleden, toen ik echt nog lang geen mama was) mijn eerste 5 daagse stilte retraite volgde. Echt een mooie, stille, inspirerende plek met een PRACHTIGE kloostertuin waar je heerlijk tot rust kunt komen.

Wat voel je, is dit voor jou? Zo ja, dan ben je meer dan welkom!

Even de praktische details:

Wanneer: 5 juni 2020
Hoe laat: 10.00 – 16.30u
Waar: Samaya in Werkhoven
Kosten: 135 euro, inclusief koffie, thee, lekkers en een biologische, vegetarische lunch

MAAR: reserveer je voor 26 april je plekje dan betaal je het Early Bird tarief van 110 euro.

Vanwege de maatregelen zijn er slechts 12 plekjes beschikbaar, waarvan er al 6 bezet zijn. Dus voel je dat je dit wilt, reserveer dan hier snel je plekje.