Mijn jongste zoon eet niet. Of nou ja, nauwelijks. Hij lust het niet, zegt hij. Maiswafels gaan er wel in, en crackers. Heel soms een boterham. Misschien een hapje appel of het puntje van een wortel. Een hapje paprika. Dat is het wel zo’n beetje. Hoe hij de dag doorkomt is me soms een raadsel.

Warm eten schuift hij radicaal weg. En stop ik er een keer een mini beetje van in zijn mond, dan begint hij meteen te kokhalzen. En komt “al” het eten waarvan we zo blij waren dat het er net in zat (die halve maiswafel dus), er allemaal weer uit.

Reden om je zorgen te maken, zou je misschien denken. Maar wij zijn er aan gewend. Hij heeft nooit veel of goed gegeten en na 2,5 jaar weten we niet beter meer.

Totdat vandaag het kinderdagverblijf belde. Met de boodschap dat de boterham die wij altijd meegeven voortaan niet meer mee mag. Het beleid is namelijk dat er warm wordt gegeten en dan is het toch niet eerlijk dat hij een boterham krijgt. Want dan willen andere kinderen ook liever brood in plaats van aardappelpuree. 

Ik luisterde heel begripvol (zo ben ik) maar langer het gesprek duurde, hoe meer ik voelde… hier klopt iets niet. Met mooie argumenten werd me langzaam door de strot (haha!) geduwd dat het kind voortaan de hele dag moest doorkomen op die paar happen rauwe groenten die hij wel eet, want dan zou hij wel eieren voor zijn geld kiezen.

Kijk, het kan je manier zijn, maar de mijne is het niet. Wij zijn na een jaar worstelen al ZO ontzettend blij dat hij daar in elk geval wél een boterham eet. Dat hij niet met schreeuwende honger thuis komt na een dag op het kinderdagverblijf en dat hij erop kan vertrouwen dat hij daar iets te eten krijgt dat hij lust. Zodat hij energie heeft om de dag door te komen.

Dus hoewel ik begreep dat het voor het kinderdagverblijf allemaal niet handig is en eigenlijk al bijna JA gezegd had tegen het voorstel om hem dan maar geen boterham meer te geven, dacht ik “wacht eens even, waar hebben we het hier nou eigenlijk over?”

Terwijl de (echt heel lieve) leidinggevende van de toko bijna zoiets wilde zeggen als “nou dat is dan afgesproken”, zei ik toch maar “weet je, ik word hier toch een beetje verdrietig van.” En meteen kwamen de tranen. In sloten tegelijk. 

Want ineens voelde ik:

Wat gaat dit voor het jongetje betekenen, als hij er niet meer op kan rekenen dat hij daar kan eten?

Wat gaat het voor dit kind betekenen dat hij een volle dag moet spelen in een omgeving die veel van hem vraagt (want hallo, duizend keer zoveel prikkels als thuis), terwijl hij geen eten krijgt waar hij energie uit kan halen.

Wat gaat het voor dit ventje betekenen dat hij niet zijn eigen gevoel mag volgen en uitgehongerd wordt in de hoop dat hij dan buiten zijn gevoel om, toch iets in zijn mond stopt.

Wacht eens even. Dit gaat lijnrecht in tegen hoe ik mijn kinderen groot wil brengen.

Ik ben helemaal voor gezond eten. Maar niet als je ervan gaat overgeven.

Ik ben absoluut voorstander van proberen, proeven en kinderen uitnodigen om buiten hun gebaande paden te gaan. Maar een kind uithongeren zodat het eieren voor zijn geld gaat kiezen, dat gaat er bij mij echt niet in.

Dus vroeg ik: kun jij een hele dag werken op een bak met rauwe groenten?

Nee, zei ze. 

Ik ook niet, zei ik. En als dat is wat jullie van dit kind gaan vragen, dan zoek ik een andere plek voor hem. Want ik ga er niet mee akkoord dat jullie hem zoiets essentieels als voedsel (en dus energie!) gaan onthouden, omdat het voor jullie zo onhandig is dat hij niet gewoon eet wat de pot schaft. Hoezeer ik ook snap hoe onhandig dat is.

Ja maar, we kunnen het niet uitleggen naar andere ouders toe.

Jawel hoor, dat zou wel kunnen maar daar kies je niet voor. Je wilt de verandering zien bij een peuter, om het lastige gesprek met ouders niet aan te gaan.

En hoe vaak is dat niet het geval? Dat de verandering bij het kind moet plaatsvinden omdat het voor de volwassenen om hem of haar heen niet handig is wat het kind doet.

Maar hoe eerlijk is dat? Hoe eerlijk is het dat we van een kind vragen dat het doet wat wij zeggen, omdat dat het prettigst uitkomt voor ons?

Hoe eerlijk is het dat wij bepalen wat een kind mag voelen? 

Valt wel mee.

Niks aan de hand.

Stel je niet aan.

Niet huilen nu.

Niet zo boos worden.

Hoe eerlijk is het dat wij bepalen wat een kind moet doen en dat afdwingen met het onthouden van liefde, aandacht of eten?

Ga maar even op de gang staan, als je niet doet wat ik zeg.

Als je zo doet, dan ga je maar naar je kamer.

Als je je bord niet leeg eet, krijg je geen toetje.

Ik vind jou niet leuk als je zo doet.

Zo wil ik mijn kinderen niet groot brengen. Weet je waarom niet? Omdat ze daar last van gaan krijgen. Omdat ze dan leren dat liefde voorwaardelijk is en dat hun emoties niet waardevol, of zelfs maar oké zijn.

Elke dag zie ik hoe dat zich wreekt, in een mensenleven. Elke dag begeleid ik minstens één moeder die last heeft gehad van de dingen die ze als kind te horen kreeg (terwijl ze meestal terugkijken op een fijne jeugd).

Moeders die geleerd hebben om hun emoties weg te duwen.

Moeders die als kind hebben gevoeld dat ze er alleen mochten zijn als ze goed hun best deden, goed presteerden of het anderen naar de zin maakten.

Moeders die geleerd hebben om niet op zichzelf te vertrouwen en daardoor de weg flink zijn kwijtgeraakt.

Die zichzelf de stress in werken, omdat ze niet meer horen dat hun lichaam allang zegt dat het genoeg is geweest.

Er vooral voor anderen zijn, maar nooit voor zichzelf.

Hun grens niet aangeven omdat nee zeggen te spannend is, of al niet eens meer in ze opkomt.

Ik ben één van die moeders. Een van die vrouwen die als meisje leerde dat grenzen aangeven geen zin had. Niet omdat mijn ouders gemeneriken waren (allerminst!) maar misschien wel omdat zij ook grootgebracht waren met het idee kinderen moeten doen wat je zegt. 

Ik ben ook een van die vrouwen die als kind leerde dat je gevoel er is om te negeren of te weg te duwen. En dat je vooral je best moet doen, als kind.

Met als gevolg jarenlange stress, niet al te veel zelfvertrouwen en uiteindelijk een burn-out.

En ja… natuuuuuuuuurlijk is het niet zo simpel als ik het nu stel. Maar in de kern zijn het vaak wel dit soort overtuigingen die veel te diep in ons systeem gaan zitten. Overtuigingen over wie je moet zijn, zodat je geliefd bent door de mensen waarvan je wilt dat ze van je houden (aka je ouders).

Als je dit eenmaal weet, dat denk je wel twee keer na voordat je je kind vormt naar hoe jij wilt dat het is. 

Dus daarom gaf ik mijn grens aan, bij het kinderdagverblijf. Omdat ik inmiddels geleerd heb, hoe waardevol het is om wél je grens aan te geven. Om wel te gaat staan voor hoe jij het wilt. Voor wat belangrijk is Voor jou. Wat goed is voor jou. 

En omdat mijn zoon dat nog niet kan, deed ik dat vandaag voor hem. Ik gaf mijn grens aan en juist dát zorgde ervoor dat we een echt goed, diepgaand gesprek konden hebben. Vanuit wederzijds respect en met oprechte interesse in het kind dat het zo lastig heeft met eten. 

ik ben benieuwd wat dit verhaal met je doet. Mogelijk maakt het veel in je je los. Vallen er kwartjes over je eigen jeugd en hoe die heeft bepaald hoe jij je nu gedraagt. Misschien heb je jezelf even achter je oren gekrabd over hoe jij met je kinderen omgaat. Mogelijk ben je het radicaal met me oneens. Ik zou het graag van je horen, ben oprecht nieuwsgierig. Zou je het hieronder met me willen delen?

Dankjewel!

Liefs,

Diane

Mocht ik nou een gevoelige snaar geraakt hebben en je wilt samen eens onderzoeken of jouw gedrag wel helemaal in lijn is met wat goed en belangrijk is voor jou, vraag dan een gratis Reconnection Call aan. De nieuwe maand is begonnen, dus er zijn weer een klein aantal plekken vrij. Wil jij een van die plekjes, stuur me dan een reply op deze mail. Dan laat ik jou in 45 minuten ervaren hoe jij kunt voelen én doen wat echt goed is voor jou. En dat zou zomaar, jouw leven op z’n kop kunnen zetten. In positieve zin. Lees maar:

“Door de Reconnection Call voelde ik dat ik mezelf al heel lang buiten spel zet in mijn leven en durfde ik eindelijk uit te spreken wat ik wens voor mezelf. Ik ben je heel dankbaar dat je dat bij mij naar boven heb gekregen!” – Sophie (moeder van een baby)

“De Reconnection Call kwam precies op het juiste moment. Je liet me zien waar ik zoveel stress van krijg en wat daarin mijn eigen rol is. De ontspanningsoefening was echt fantastisch. Ik heb me in tijden niet zo relaxed gevoeld! Dankjewel!” – Marit (moeder van 2 jongens)

Wil jij ook zo’n fijne ervaring. Gun het jezelf. Dat is alles wat je hoeft te doen. De rest doe ik 🙂 Oh ja, en stuur me even een mailtje om me te laten weten dat je dit wilt 😉