Van de week was het weer eens zover. Ik liep de trap af nadat ik de jongens naar bed had gebracht. Het was al bijna half tien (de peuter vond het niet zo nodig om vroeg naar bed te gaan) en ik dacht: “Man, ik ben gesloopt. Ik kan niet meer!”

Ik liep de woonkamer in en zag de ontploffing die ons gezin van vier die dag teweeg had gebracht. Het aanrecht vol met restjes broccoli en aardappels, vastgeplakt op onze borden. Speelgoed op plekken waarvan je je afvraagt wat het daar in hemelsnaam doet. Kleding van de jongens op random plekken door de woonkamer. Hier een sok, daar een broek. 

Wat ik zag was WERK. Nog meer WERK. Opruimen, stofzuigen, afwassen. 

Terwijl mijn laatste restjes energie al uren geleden opgegaan waren. 

Ik ben zo moe.

Ik wil dit niet.

Waarom is moeder zijn zo zwaar?

Met elke gedachte, voelde ik me moeier, zwaarder, energielozer. Ik plofte op de bank, niet van plan om daar de rest van de avond nog vanaf te komen.

Tot ik een flits van helderheid langs voelde komen. Een straaltje licht dat heel even op al die vermoeiende, futloze gedachten scheen.

Wacht even, dacht ik. WACHT.

Wat gebeurt hier? Welke kant denk ik mezelf op?

Niet per se een hele gunstige kant, Diane.

Oh ja. Ik denk mezelf nog dieper de vermoeidheid in. Terwijl ik al moe genoeg ben van een dag met mijn jongens in een ontploft huis, omdat het buiten potverdorie alweer de hele dag regende (lente, lente, waar ben je?) Tijd voor een andere gedachte.

Hoe wil ik me voelen, nu, op dit moment?

Ontspannen, heel graag.

Kalm.

Dichtbij mezelf.

Top, klinkt heerlijk. Wat heb ik nodig om dat te kunnen voelen?

Ehm. Even zitten. Een fijne meditatie. Heel even op adem komen.

Een vriendelijk woord naar mezelf. Even terugkijken op vandaag en me realiseren dat ik het maar mooi geflikt heb, met die jongens en die regen. Dat we een mooie dag hebben gehad. Geknutseld. Geduplo’t. Gelachen. Geknuffeld. 

In plaats van dat kattige stemmetje dat me vertelt dat die ontploffing toch echt mijn eigen schuld is en dat ik nu eindelijk mijn kinderen eens moet leren hun eigen puinzooi op te ruimen.

Yes, now we’re talking.

En toen gebeurde er wat er altijd gebeurt op zo’n moment. Er kwam kalmte over me heen. Ik ging lekker op de bank zitten en sloot mijn ogen. Deed de meditatie waarvan ik weet dat hij me heel snel heel veel rust en ontspanning brengt. Gaf mijn adem de ruimte om mij van nieuwe energie te voorzien. En ik sprak vriendelijk tegen mezelf. Liefdevol.

Nog geen kwartier later stapte ik vrolijk van de bank. Gooide het speelgoed in de kast en de borden in de vaatwasser. Lapje over de tafel en de woonkamer was weer leefbaar. Zo gepiept.

Dat waar ik een half uur geleden nog van dacht dat ik het echt niet meer zou kunnen vanavond, was ik no time voor elkaar.

Waarom? Omdat ik mezelf eerst had gegeven wat ik nodig had. Omdat ik op het juiste punt was begonnen.

Hoe wil ik me voelen, nu, op dit moment?

En wat heb ik daarvoor nodig?

Twee vragen die op elk moment je dag een draai kunnen geven. Je helpen om terug te keren naar waar je echt behoefte aan hebt. Je de kans geven om te verbinding met jezelf weer te maken.

Vanuit die verbinding ziet de wereld er meteen heel anders uit. Blijken bergen die je net nog zag, ineens kleine drempeltjes waar je prima overheen kunt stappen.

Heb je ineens weer ruimte voor dat eindeloze geruzie tussen je kinderen. Of die huilende baby waarvan je net nog wenste dat iemand anders haar een dagje over kon nemen.

Deze vragen redden op dagelijkse basis mijn leven. Halen me van IK KAN DIT NIET, naar rust, kalmte en ontspanning. Brengen me van IK BEN GESLOOPT, naar energie om de dingen te doen die ik moet of wil.

Stel jij jezelf deze vragen wel eens?

En doe je dan iets met het antwoord?

Want bewustzijn is één, maar actie is twee. En zonder die actie verandert er dus helemaal niks

Zorg goed voor jezelf. Je bent het waard, en je gezin ook.

Liefs,

Diane