Onze zoon is bijna jarig. Drie wordt hij. Ik kan het bijna niet geloven, zo groot al weer. En hoewel ik normaal gesproken niet echt een moeder van de perfectie en de grootse vieringen ben, vind ik de verjaardag van mijn zoon toch wel een dingetje. Niet dat het een groot, druk en opgeblazen feest zal worden, maar ik wil wel graag dat hij een superleuke dag gaat hebben. Met slingers, ballonnen, mensen die hij lief vind en… een taart. En die taart, die begint behoorlijk grote proporties in te nemen in mijn hoofd.

Onze zoon wil namelijk een brandweertaart. Want als hij ergens van houdt, dan is het wel de brandweer. Zodra er ergens een sirene te horen is, sprint hij naar buiten om te kijken of hij hem ergens ziet. Onze ochtenden beginnen al maandenlang met een Brandweerman Sam-filmpje. De rest van de dag worden de heldenverhalen van Sam de brandweerman nagespeeld. Onze bank doet het ene uur dienst als brandweerauto, het volgende als helikopter en nog een uurtje later als reddingsboot. We blussen heel wat af. Redden het ene slachtoffer na het andere en komen er keer op keer ongeschonden uit.

En dus wil onze zoon een brandweertaart op zijn verjaardag. En tja, als de liefde zo groot is, dan ga ik taart die natuurlijk voor hem maken. Ik wilde het eerst nog uitbesteden aan onze buurvrouw, die professioneel taartenbakster is. Maar dat werd door mijn zoon niet goed gekeurd. “Mama, jij moet mijn taart bakken!” En hij heeft gelijk. Ik heb nog nooit een taart gekocht dus waarom zou ik dat wel doen nu het moeilijk wordt?

Want dat het moeilijk zal zijn, dat is wat ik denk sinds ik weet dat hij een brandweertaart wil. Voor een appeltaart, carrot cake of brownies draai ik echt mijn hand niet om. Maar een marsepeinen taart, nota bene met brandweerauto bovenop, daar zie ik wel een beetje tegenop. En dus neemt mijn hoofd een loopje met me. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet het hele bakproces in mijn hoofd voorbij laat komen. Als een soort film, waarmee ik mezelf probeer te beschermen voor mislukking. Iets in mijn denkt blijkbaar dat als ik het maar goed genoeg doordenk en alles maar goed genoeg plan, dat het dan een succes wordt, die taart.

Totdat ik gisteren op de bank traktaties zat te knippen en in mijn hoofd voor de dertigste keer die taart stond te bakken. Toen dacht ik… wat zit ik hier nu eigenlijk te doen? Hoeveel tijd met mijn zoon heb ik al gemist omdat ik fysiek wel naast hem zat, maar in gedachten met die stomme taart bezig was? Hoe veel later ben ik inmiddels in slaap gevallen omdat die taart tussen mij en dromenland in stond? En vooral: hoe komt het toch dat ik elke keer aan die taart denk?

En weet je wat ik me toen realiseerde? Ik ben bang dat hij mislukt, die taart. En dat ik daardoor misluk. Als moeder. Want wat ben ik nou voor moeder als ik niet eens een taart voor mijn kleine jarige jongetje kan bakken? Als ik hem niet de taart kan geven waar hij al maandenlang over fantaseert. Dan ben ik dus een moeder van niks. En om het nog een tikkie erger te maken, ziet ook meteen al het verjaardags-publiek dat ik een moeder van niks ben. Lekker dan.

Wat een rotgevoel hoort daarbij; een moeder van niks zijn. En dan ook nog terwijl iedereen het ziet. En dus bereid ik al weken lang dat taartenbak-moment voor. Zodat de kans op mislukking zo klein mogelijk wordt. Want ik wil geen moeder van niks zijn. Ik wil niet alle ogen op me gericht zien terwijl ik moet toegeven dat de taart die mijn zoon zo graag wilde op zijn feestje, totaal mislukt is. Ik wil mijn jongetje blij en opgetogen zien. En ik wil voelen dat ik okee ben, als moeder.

Nu ik weet dat dit er achter zit, ga ik natuurlijk niet door met die taartenbak-film in mijn hoofd. Nu ik dit weet, houd ik op met mezelf vertellen dat ik een moeder van niks ben als de taart mislukt. Want die taart zegt hooguit iets over mijn bakkerskwaliteiten, maar helemaal niks over mij als moeder. Ik ben namelijk een prima moeder. Sterker nog, ik ben een fantastische moeder voor mijn zoon. Dat zie ik aan alles. Aan hoe hij naar me kijkt. Aan hoe we samen spelen en praten. Aan hoe we de wereld ontdekken en op avontuur gaan. En aan hoe hij ’s avonds tegen me aangekruld in slaap valt. Daaraan zie ik dat ik de moeder ben die hij nodig heeft. Daar kunnen nog geen driehonderd brandweer-taarten tegenop.

Waarom had die brandweertaart me dan toch in zijn macht? Omdat op belangrijke momenten onze valkuilen altijd op de loer liggen. En een van mijn valkuilen is perfectionisme. Iets in mij heeft bedacht dat als ik alles maar perfect doe, mensen mij leuk, lief en de moeite waard vinden. En als het niet perfect is, dan ben ik dus NIET leuk, lief of de moeite waard. Ik weet inmiddels dat daar niets van klopt, maar op spannende momenten steekt die gedachte toch weer de kop op. En de derde verjaardag van mijn zoon is blijkbaar zo’n moment. Een moment waarop alles net iets meer op scherp staat.

En daar viel meteen een tweede kwartje. Want is een verjaardag echt een moment dat alles meer op scherp staat? Of heb ik dat ook maar verzonnen? Het antwoord is: ja, dat heb ik zelf verzonnen. Een verjaardag is een dag als alle anderen, alleen dan met wat meer mensen, kadootjes en zoetigheid. Maar op een verjaardag hoef je niet extra goed te zijn. Je mag gewoon jezelf zijn op een verjaardag. Dus mag ik op de verjaardag van mijn zoon gewoon mezelf zijn. En hoef ik niet ineens een professioneel taartenbakker te zijn. De liefde voor mijn zoon zit niet in de perfectie van de taart. De liefde voor mijn zoon zit in het feit dat ik het voor hem wil proberen, zo’n moeilijke marsepeinen brandweertaart bakken.

Dus dat ga ik doen, aanstaande zondag. Ik ga het proberen. Met de geest van Pippi Langkous: ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan. Maar mocht het toch mislukken, dan is enkel de taart mislukt. En niet ik. Dan eten we lekker iets anders. En hebben we het even gezellig. Veel gezelliger dan het zou zijn geweest als ik nog de perfecte taart had willen bakken.

En jij? Herken je dit? Dat je ergens veel harder je best op zit te doen dan er van je gevraagd wordt door de situatie? Dat je ergens eindeloos over piekert of het in je hoofd wel duizend keer voorbereid? Ga maar eens voor jezelf na wat er onder zit. Welk gevoel probeer je te beschermen? Wat wil je niet voelen omdat het een rotgevoel is? Welk beeld van jezelf probeer je te beschermen? Zoals ik het beeld van de goede moeder probeerde te beschermen door een perfecte taart te bakken.

Ik weet zeker dat er zulke dingen zijn in je leven. We hebben allemaal valkuilen en we stappen er allemaal zo nu en dan in. Dat is geen enkel probleem maar het kost zoveel energie om lang in je valkuil te zitten. Hoe eerder je eruit klimt, hoe eerder je opluchting zult voelen.

Als je durft, laat je dan hieronder weten wanneer jij in je valkuilen stapt?