Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen.

Wat maakt jouw mamaleven moeilijker dan je zou willen? 

Is het de verantwoordelijkheid?

Is het de zooi in huis en de altijd volle wasmand?

Is het de eenzaamheid, omdat je je beste vriendinnen niet meer zo vaak ziet als vroeger?

Is het het altijd-aan-staan?

Zijn het je kinderen, die vaker wel dan niet doen wat je vraagt?

Is het de enorme verzameling dingen in je hoofd waar je aan moet denken en die je moet regelen?

Is het het gebrek aan ademruimte?

Je weet vast dat veel moeders het mamaleven soms zwaar vinden. Maar weet je ook dat iedere mama daar haar eigen, unieke reden voor heeft. Dat wat de ene met gemak doet, voor de ander als het beklimmen de Mount Everest voelt. En andersom, misschien.

Het is oké om het af en toe zwaar te vinden. Oké en normaal. Niks om je voor te schamen of van te denken dat het aan jou ligt. Dat jij de enige moeder in het heeeeeeeele universum bent die af en toe denkt “Pffffffff…. Mag het even een dagje niet?”

Je bent niet de enige moeder in het universum die dat denkt. 

Maar. Je bent wel de enige moeder in het universum die het op jouw manier soms pittig vindt. Jij hebt je eigen unieke combinatie aan redenen waarom dat mamaleven nu niet loopt zoals je graag zou willen. Jouw unieke mix. Waar andere moeders ongetwijfeld iets in zullen herkennen, maar niet alles. Waardoor je dan soms toch weer gaat denken:

Doe ik dan iets verkeerd? 

Doe ik dan te moeilijk?

Zou het beter kunnen?

Laat me je vandaag dit vertellen:

Je doet niks verkeerd. 

Je doet zeker niet te moeilijk.

Maar waarschijnlijk kan het wel beter. 

Niet beter in de vorm van jij-moet-beter-je-best-doen, want mijn vermoeden is dat je eerder minder goed je best zou mogen gaan doen. Het kan waarschijnlijk wel veel beter gaan voelen voor je, in jouw leven.

Als je met mij meeleest, dan knaagt er iets. Dan schuurt er iets. Dan is er ergens wrijving. Dan is er misschien meer spanning en drukte dan goed voor je is. Dan ligt je tempo te hoog en ren je te hard door het leven. Dan loop je stuk op die lat die je veel te hoog legt voor jezelf. Of probeer je het vooral voor anderen heel goed te doen en trek je zelf steeds aan het kortste eind. 

Dat er wrijving is, dat het schuurt, dat ligt bij jou. Dat ligt IN jou. Zelden, heel zelden, ligt de reden voor een nog-niet-zo’n-heel-relaxed-mamaleven buiten jezelf. Natuurlijk gebeurt er van alles om je heen, wat de balans flink kan verstoren. Maar helaas, helaas voor ons ego… het grootste deel van de stress die we ervaren, komt voort uit onszelf. Uit hoe wij denken over wat er om ons heen gebeurt.

Als jouw kind in de speeltuin op een klimrek klimt, zie je dan een kind dat haar lichaam terecht vertrouwt en haar grenzen verkent? Of zie je een kind dat op het punt staat naar beneden te kukelen?

Zelfde situatie, twee totaal verschillende gedachten. De ene gedachte zorgt voor rust in je lijf en in je hoofd. De tweede gedachte zorgt voor stress.

Simpel voorbeeld, maar wel heel tekenend voor hoe onze gedachten ons gevoel bepalen. En dus ons stress-level. En ons gedrag. 

Je kunt er niet onderuit. Als jij teveel stress of teveel onprettige momenten ervaart in je mamaleven, dan ligt dat voor een groot gedeelte bij jou. Dan is er veel winst te behalen bij het goed leren kennen van je eigen gedachtes en patronen. Want pas als je ziet hoe je jezelf een leven in denkt waar je eigenlijk helemaal niet op zit te wachten, kun je gaan kiezen voor gedachten die je wel naar dat leven toe leiden dat jij zo graag wilt leven.

Ben je getriggerd door dit verhaal en benieuwd hoe het in jouw hoofd werkt? Pak dan nu je kans om alvast een Reconnection Call met mij aan te vragen voor de maand september (dat doe je HIER). Ik heb dit keer vier plekken vrij en ze zijn altijd gewild. Geef me even een seintje als antwoord op deze mail, dan gaan we samen kijken of de Reconnection Call jou gaat helpen.

Er is altijd een andere weg.. ALTIJD. Soms heb je even hulp nodig om te gaan zien welke weg dat is. 

Gun jezelf die hulp. Je hoeft het nooit alleen te doen.

Liefs,

Diane