Mijn zoon heeft iets nieuws. Hij wordt de laatste dagen ineens ENORM kwaad. Niet een beetje kwaad, want dat ken ik wel van hem. Nee, echt heel heel heel erg kwaad. Het kan echt om van alles gaan. Als ik niet op tijd reageer. Als iets wat hij graag wil niet blijkt te kunnen. Als we boodschappen moeten gaan doen terwijl hij liever nog met zijn brandweerkazerne wil blijven spelen.
Of, zoals van de week, omdat hij in de supermarkt niet alles mocht pakken dat hij graag wilde. We hadden al drie boze buien achter de rug en samen boodschappen doen was eigenlijk bedoeld om even een frisse neus te halen en bij te komen van de razernij. Op de fiets naar de supermarkt hadden we ook een heel fijn gesprek. Over hoe de boosheid voelde in zijn buik en waar het door kwam dat hij die dag zo vaak boos was geworden. We zijn er, dacht ik nog. Na dit gesprek gaat het vast goed, de rest van de dag.
Nou, niks was minder waar. We waren nog geen twee minuten in de supermarkt, of het was al mis. Hij wilde het op zijn manier, ik wilde het op mijn manier. En die twee waren niet te combineren.
Ik wilde het een beetje snel doen, omdat we thuis nog bezoek hadden wachten. Mijn zoon wilde overal uitgebreid de tijd voor nemen
Ik wilde graag dat hij de boodschappen rustig in het karretje zou leggen. Hij wilde ze er liever in gooien.
Ik wilde dat hij niet alles wat hij tegenkwam uit de schappen trok. Hij vond het leuker om dat wel te doen.
En toen ik de paprika’s scande omdat hij in mijn ogen vreselijk zat te treuzelen, ging hij door het lint omdat hij ze had willen scannen.
Oei, wat een spijt had ik dat ik die paprika’s had gescand. Want nu had ik een kind in mijn wagentje dat een geluid maakte waar twintig sirenes het niet van zouden winnen. En dat in de supermarkt. Waar niet alleen ik er last van had, maar ook alle andere aanwezigen.
Ik was radeloos en had het gevoel dat ik geen enkele grip had op wat er gebeurde. Ik haalde elke truc die ik ken uit mijn rugzak, maar niks hielp. Op alles wat ik zei, kreeg ik een “NEE!”. Alles wat ik deed, maakte het alleen maar erger. Ik deed mijn best om rustig te blijven, maar van binnen voelde het steeds minder rustig. En uiteindelijk trapte ik in een van mijn grote valkuilen. Ik begon me af te vragen wat de mensen om ons heen wel niet van me zouden denken. Wat is dat voor moeder die haar kind toestaat om zo te schreeuwen?
Die gedachte zorgde ervoor dat ik iets deed ik iets waarvan ik mezelf beloofd had dat ik het nooit zou doen. Ik ging dreigen, met een flink felle ondertoon in mijn stem.
“Als je nu niet ophoudt met schreeuwen dan gaan we de toetjes terug leggen.”
Waarop mijn zoon natuurlijk nog veel harder ging huilen. Waar ik hem ook meteen gelijk in gaf omdat het volstrekt onredelijk was wat ik hem voorstelde. Het was een straf die niets te maken had met het vergrijp. Sterker nog, er was niet eens een vergrijp. Het enige wat hij deed was laten zien hoe hij zich voelde en wat hij wilde. Iets waar ik hem doorgaans juist de ruimte voor geef. Maar dit keer niet. En in plaats daarvan gaf ik hem een compleet onredelijke straf. Terwijl ik nota bene nooit straf, omdat ik niet geloof in straffen.
Ik was perplex. Wat had ik zojuist gedaan? Ik was mijn eigen grens over gegaan. Want straffen en dreigen, dat wil ik echt niet. Ik schrok enorm van wat ik zojuist had gedaan. En juist door die schok kwam ik ook weer met beide benen op.
Ik ademde in en ging na hoe ik me voelde. Wanhopig. Verdrietig. Teleurgesteld in mezelf. Ik ademde uit en vergaf mezelf. De dag was me teveel geweest. Ik had slecht geslapen en vier enorme driftbuien over me heen gehad. Ik had graag anders willen reageren maar het was me niet gelukt dit keer. Jammer, maar het was niet anders.
Ik keek mijn zoon aan. Zijn ogen rooddoorlopen van de tranen, zijn keel schor van het schreeuwen, de blik in zijn ogen wanhopig omdat ook hij niet wist hoe hij eruit moest komen. Ik had ineens enorm met hem te doen.
“Sorry boef.”, zei ik. “Dat was niet eerlijk om tegen je te zeggen. We gaan de toetjes niet terugleggen. Maar ik zou wel graag willen dat je niet zo lang en hard schreeuwt in de supermarkt.”
“Ik weet niet hoe ik moet stoppen met schreeuwen!”
En met die woorden hield het huilen en het schreeuwen op en werd hij rustig.
Waarom?
- Omdat ik tot rust was gekomen.
- Omdat ik mezelf en mijn emoties had geaccepteerd.
- Omdat ik begrip had getoond voor mezelf en mijn gedrag in plaats van mezelf op mijn kop te geven voor mijn uitbarsting.
- En vanuit die verbinding met mezelf mijn zoon had verteld wat ik graag wilde, zonder te verlangen dat hij het ook echt zou doen.
Dit is hoe ik moeder wil zijn. Natuurlijk ben ik liever altijd ontspannen, leuk en vrolijk als ik bij mijn zoon ben. Maar zo zit geen mens in elkaar. Soms kook je een keer over. Soms ben je zo moe, overprikkeld of overvraagd, dat je uit je slof schiet. Dat je niet reageert zoals jij als ideale moeder het zou doen. Kan gebeuren. Als je de weg terug naar jezelf en je eigen rust maar weer weet te vinden. Want anders had het flink uit de hand kunnen lopen daar in de supermarkt.
Dan was ik misschien gaan schreeuwen, nog meer gaan dreigen en wie weet wel zonder boodschappen de winkel uitgestampt. Gelukkig was dat allemaal niet nodig omdat ik de weg terug naar mezelf ken.
Wil jij die weg ook leren kennen? Dan heb ik de perfecte cursus voor je: de cursus ontspannen moederschap. Waarin je dus NIET leert om 100% van de tijd zen te zijn, maar waarin je wel leert hoe je op een andere manier om kan gaan met situaties die je moeilijk vindt. En ook hoe je kunt ontspannen en opladen in de drukte van je gezin. Hoe je voor jezelf kunt zorgen zonder je kinderen tekort te doen. En hoe je de mama kunt worden die je graag wilt zijn.
Wil je meer weten over de cursus? Kijk dan even op Ontspannen Moederschap.
Hoi Diane, in mijn familie en vriendenkring heeft bijna iedereen kinderen en een situatie als deze komt zo waanzinnig vaak voor.
Het is volgens mij ook een fase waar bijna alle kinderen doorheen moeten gaan en zij hebben er ook weinig controle over.
Als het eenmaal zover is dat ze over de kook zijn dan kunnen ze zichzelf ook niet meer stoppen. Ik had dat zelf een tijdje geleden ook ervaren toen ik nog vol zwangerschapshormonen het hoofd moest bieden aan de volledige incompetentie van de Franse post. Na bijna een hele dag aan de telefoon te hebben gehangen om twee grote pakketten die mijn ouders zo lief hadden opgestuurd toch te achterhalen was ik op een gegeven moment zo on-ge-loof-lijk KWAAD. Ik dacht echt dat ik ging ontploffen! Ik ging als een razende tekeer en ging zelfs met dingen gooien en terwijl ik dat had leek het alsof ik mezelf van een afstandje zag en wist dat ik dit gewoon niet kon stoppen, ook al wist ik dat het niet goed voor mij was en ook niet voor het kleintje in mij…..dat deed mij weer denken aan de woede aanvallen van kleine kinderen en dat op dat moment echt niets of niemand je kan kalmeren…het is dus niks persoonlijks waar jij als moeder wat aan zou kunnen doen en iedereen die kinderen heeft gehad (en ongetwijfeld ook mensen zonder kinderen) zal alleen maar met je medeleven als ze jou hadden gezien in de supermarkt met je zoon!