Een paar weken geleden realiseerde ik me ineens iets dat insloeg als een bom.

Ik leef het leven waar ik een paar jaar geleden alleen maar van kon dromen. Ik ben samen met de leukste man die ik me kan voorstellen. We hebben samen 2 prachtige kinderen die ons elke dag inspireren met hun levenslust, enthousiasme, wilde plannen en enorme innerlijke drive om te groeien en te ontwikkelen. We wonen in een huis dat ons precies past, met een tuin waarin we tot onszelf en tot elkaar kunnen komen.

Ik doe het werk wat ik het aller, aller, allerliefste doe. Ik kan in mijn werk zijn wie ik ben en mijn grootste talenten gebruiken om andere vrouwen verder te helpen. Na elke sessie met een van “mijn” moeders, barst ik van de energie en inspiratie. Niks niet doodmoe op de bank liggen na een lange werkdag. Niks niet stress, sleur of de uren van de klok afkijken.

Ik dompel mezelf elke dag onder in persoonlijke groei. Naast mijn 3 mannen is dat mijn allergrootste liefde. Dit is waar ik voor leef. En dat mag ik gewoon elke dag doen. Soms moet ik mezelf echt even knijpen om me te realiseren dat dit echt mijn leven is.

Wauw, dit is het leven waar ik altijd van gedroomd heb. 

Hoe anders was dat een slordige 10 jaar geleden. Toen ik thuis zat met een burn-out en niet wist hoe ik mezelf weer bij elkaar kon rapen. Hoe anders is dit dan een slordige acht jaar geleden, toen ik al jaren single was en avond na avond in bed lag met rammelende eierstokken en een hart vol liefde, maar zonder iemand om die liefde aan te geven. Toen droomde ik van het leven dat ik nu heb, maar eerlijk gezegd dacht ik niet dat het ooit werkelijkheid zou worden.

Niks meer aan doen, zou je zeggen. Dat dacht ik zelf ook. Maar toch… toch begon er de laatste maanden iets te knagen. Eerst heel stiekem, zonder dat ik het echt doorhad. Maar het geknaag werd steeds luider. Tot het zo luid was dat ik het niet meer kon negeren.

Het. Is. Tijd. 
Zei het geknaag.

Het. Is. Tijd. Voor. Een. Volgende. Stap.
Zei het geknaag.

Tijd om nog meer ruimte te maken voor mezelf. 
Tijd om nog dieper in mijn hart te kijken om te zien wat daar leeft.
Tijd om nog meer te gaan doen van dat wat mijn hart me ingeeft.
Tijd om te groeien, te stretchen. Een nieuwe wereld op te zoeken in mezelf.

En tja. Als er zo hard geknaagd wordt, dan moet ik daar iets mee. Dat heb ik na al die jaren persoonlijke groei wel geleerd. Dus deed ik dat waarvan ik inmiddels weet dat ik het MOET doen op dit soort momenten.

Ik sloot mijn ogen. 
Voelde mijn lichaam.
Zocht de ontspanning op in mezelf.
Maakte contact met de stilte die we allemaal in ons hebben.

En stelde deze vragen.
Wat heb ik nodig om die volgende stap te maken?
Wat kan ik doen om de groei die voor mij in het verschiet ligt, naar me toe te halen?

Ik liet de antwoorden komen en verbond actie aan wat ik hoorde. Ik ging diep de laatste tijd, want juist in die diepte liggen de mooiste antwoorden verborgen. En whoop, dat was de ruimte die ik zocht. De groei waarvan ik voelde dat die zou komen.

Nu zou je kunnen denken: WAAROM? Je leeft toch het leven waar je altijd van droomde? Waarom zou je dan weer dingen anders willen?

Precies die gedachte had ik zelf ook. En toen zag ik deze quote:
If you are living your dream, it is no longer your dream.

Niks tegenin te brengen. Ik snapte ook meteen waarom ik voelde wat ik voelde. We willen altijd groeien, als mens. Niet vanuit de strengheid van beter moeten zijn, van onszelf vergelijken met anderen, van anders willen zijn dan we zijn. Die stem is van onze innerlijke criticus en daar hoeven we niet naar te luisteren.

Maar we hebben ook allemaal – af en toe – dat fluisterende stemmetje in ons dat zachtjes zegt: het is tijd, lieverd. Tijd om het makkelijker en fijner voor jezelf te maken. Tijd om een nieuw stuk van jezelf te ontdekken. Tijd om meer liefde toe te laten in jezelf en in je leven. Tijd om weer een stukje dichter bij jezelf te komen. Tijd om de wereld weer te laten zien wie je bent. Zoals je dat als kind zo goed kon.

Tijd om voorbij de haast en de stress te gaan. Zodat je de rust in jezelf kunt vinden.

Tijd om je leven onder de loep te nemen. Zodat je kunt zien of je er nog echt gelukkig van wordt.

Tijd om te stoppen met jezelf vergelijken met anderen. Zodat je kunt omarmen wie JIJ bent.

Tijd om te stoppen met pleasen, perfectioneren of verstoppen. Tijd om uit je eigen gedoe te stappen. Zodat je kunt zijn wie je bent en je plek in de wereld kunt innemen.

Dus dat is wat ik de afgelopen tijd heb gedaan. Ik heb die ruimte gezocht en gevonden.

Die ruimte wil ik niet voor mezelf houden.

Die geef ik aan mijn kinderen, zodat zij nog weer meer gaan voelen dat ze helemaal mogen zijn wie ze zijn.

Die ruimte wil ik ook aan jou geven. Als jij je herkent in mijn verhaal en ergens voelt: het is tijd voor een nieuw level. Als je best tevreden bent met je leven zoals het is, maar er iets knaagt. Als je ergens voelt dat het nog zoveel mooier, leuker en fijner zou kunnen. Als er iets in je fluistert dat dit volle moederleven soms ietsje te oppervlakkig is en je de diepte op wilt zoeken, om te ontdekken waar jou mogelijkheden voor groei zitten.

Als je je daarin herkent, dan wil ik je heel graag iets moois aanbieden. Een gratis Groei Gesprek. Waarin jij mij gaat vertellen hoe het nu met je is en ik jou ga laten ervaren waar de ruimte zit voor groei.

Dit is niet voor iedereen. Dit is voor moeders die echt voelen dat het tijd is. Je hoeft niet te weten waar je heen wilt (dat wist ik ook niet toen het begon te knagen) maar het moet wel ergens knagen.

Als jij die moeder bent en je durft de stap naar groei te wagen, laat dan van je horen (hieronder of via het contactformulier of een directe mail).

Weet dat je welkom bent. In mijn ruimte. Zodat jij de jouwe kunt vinden.