Zaterdagmiddag. We hebben een superleuk uitje bedacht. Vooral leuk voor die jongens, want die kunnen er helemaal los. 

Als we vertellen wat mijn lief met de kinders gaat doen, klinkt er gejuich. Ze hebben er zin in. Gaan in de meewerkstand want ze willen zo snel mogelijk de deur uit.

Jullie moeten wel sokken aan daar, jongens. Mijn stem klinkt misschien al een beetje weifelend want iets in mij voelt gedoe aan komen. Mijn kinderen houden niet van sokken.

Net als ik, trouwens. Ik houd ook niet van sokken. Daarom loop ik vanaf de eerste lentedag tot diep in de herfst op slippers. 

De oudste komt naar me toegerend. Ik heb al sokken aan! Nou, denk ik nog, dat valt mee. Tot ik het probleem zie. Hij heeft de lievelingssokken van zijn broertje aan.

Het broertje komt verhaal halen. Tetta (zo noemt hij zijn broer) heb mij sotten aan.

Sja. Dat had ik ook gezien. 

Wil jij dan je streepjessokken aan?

Nee. It wil die sotten aan.

Zullen we dat even aan Pepijn gaan vertellen? 

Ja.

Maar de broer weet van geen wijken. Hij wil deze sokken aan of hij gaat niet mee. Net als zijn broertje. Dus. Impasse.

De broers worden boos. Peuter pulkt de sokken van zijn broer. Broer schopt hard in de buik van zijn broertje. 

En dan word ik boos.

Zo boos dat ik er zelf van schrik.  Ik word namelijk niet zo gauw boos. Maar nu zit er iemand aan mijn kind. Doet iemand mijn kind enorm veel pijn. En komt de leeuwin in mij naar boven.

Het probleem is, degene die mijn kind pijn doet, is ook mijn kind.

Impasse in mijn hoofd. Kortsluiting. Ik wil het ene kind beschermen, maar het andere kind geen kwaad doen.

Even weet ik het niet meer. Voel ik wanhoop in me opkomen. Hoor ik mezelf twijfelen aan mijn moeder-skills.

Iets in mij krijgt zin om te zeggen dat hij zich niet aan moet stellen. Dat het nergens over gaat, dit sokkenissue en dat hij blij mag zijn dat zijn vader hem meeneemt naar iets superleuks. Dat hij het voor zichzelf en zijn broertje verpest als hij zo dwars blijft liggen. 

Ik schiet in een heel onaardig stuk van mezelf. Vanuit niet weten wat te doen, voel ik de neiging om het dan maar met macht op te lossen. Hem met die stomme sokken en al in de auto te zetten. 

Maar waarom eigenlijk, vraag ik mezelf.

Het eerlijke antwoord?

Om van dat vervelende gevoel van machteloosheid af te komen.

Maar ja, dat is nou niet echt een goede reden om je tegen je kind tekeer te gaan.

Dan hoor ik een stemmetje in mijn hoofd. 

Haal adem. Neem afstand. 

Neem de tijd om terug te komen bij je rustige, volwassen zelf. 

Ik loop weg. Haal diep adem. Kijk in de ogen van die twee radeloze mannetjes. Die het ook even niet weten. Ik voel meteen weer liefde.

Kom maar, zeg ik. Meteen kruipen ze op schoot. 

Ik weet nog niet hoe, maar we gaan dit oplossen, jongens. Komt goed.

En goed kwam het. Ruim een half uur later. Door hen de tijd te geven om boos te zijn, het even niet te weten. Door de oudste af te leiden. De spanning eraf te halen. Het even helemaal ergens anders over te hebben. Samen te lachen.

En toen ineens… 

Mama, ik doe die andere sokken wel aan. Want ik wil wel heel graag gaan.

Opgelost. Op zijn eigen manier. Juist door niet te dwingen, niet te forceren. Maar hem de kans te geven om te ontspannen, zodat hij weer echt kon voelen wat belangrijk voor hem was.

Waarom ik dat kon? Omdat ik, zodra ik me realiseerde dat ik in de kramp was geschoten, zelf kon ontspannen. En vanuit daar vanuit rust op mijn kinderen kon reageren. 

Dat is de kracht van bewust kunnen ontspannen. Van de rust in jezelf kunnen vinden, op elk gewenst moment.

Kunnen ontspannen is KEY in het moederschap. Niet in die hangmat liggen, maar de rust en ruimte in jezelf kunnen vinden. Zodat je vanuit rust kunt reageren op wat er om je heen gebeurt.

Of dat nou ruziënde kinderen zijn. 

Een inbox die ontploft. 

Een deadline die onhaalbaar lijkt. 

Een partner waar het even niet zo lekker mee botert.

Elke lastige situatie wordt makkelijker als jij er vanuit rust en ontspanning naar kunt kijken.

Dus oefen met die ontspannen houding. Met die rust in jezelf. Het is een van je grootste life savers.

Wil jij ervaren wat rust en ontspanning voor je kunnen doen? 

Wil je voelen hoe diep de ontspanning kan gaan, als je er echt aandacht aan geeft? 

Wil jij je batterij deze zomer een flinke boost geven, zodat het mamaleven stukken makkelijker wordt?

Doe dan mee met Mama’s Summer Break op 27 augustus (22 juli zit vol). Een ochtend helemaal voor jouw alleen. Jouw rust. Jouw ontspanning. Jouw tijd om in te checken bij jezelf en jezelf te geven wat je nodig hebt.

Een must voor iedere moeder.

Klik hier voor meer informatie en aanmelden.

Ik zie je graag op 27 augustus.

Liefs,

Diane

Weet je trouwens wat mijn oudste zoon zei toen ze terugkwamen van hun uitje?

Mama, niemand had daar sokken aan. 

Het was wel verplicht maar niemand deed het.

Dus wij hebben ze ook niet aan gedaan.

Iets in mij werd kribbig.

Al dat gedoe voor niks.

Maar nee. Daarmee doe ik zowel mijn kinderen als mezelf tekort.

Want we hebben samen weer veel geleerd van dit sokkenincident. 

Weten weer iets beter hoe we met onszelf kunnen omgaan als het lastig wordt.

Want lastig zal het zijn in het leven, zo nu en dan.

De vraag is steeds: hoe ga je er dan mee om? 

Met de situatie.

Maar vooral, met jezelf.